මසැසින් දුටුවෙමි, මනසින් බැලුවෙමි.......

ඉතින් යාලුවනේ, මේ දවස් වල කට්ටිය මතක ඇතුව කුඩ එහෙම අරන් නේද එලියට බහින්නේ? කොයි මොහොතේ වැස්සක් කඩන් පාත් වෙයි කියල දන්නේ නැනේ. ඉතින් මේ නවතින්නේ නැති වැස්සයි මන් පෙරේදා ගියපු ගමනකුයි නිසා ඔයාලත් එක්ක ඒ ගැන කතා කරන්න ඕනේ කියල මන් හිතුවා. මේ දවස් වල වැස්ස නිසා අම්පාර, අනුරාධපුරේ, නුවරඑලිය, මාතලේ වගේ පැති වල වෙලා තියෙන විනාශය ඔයාලට පේනවා ඇති නේ? මන් ඒ ගැන අමුතුවෙන් ඔයාලට කියන්න ඕනේ නැනේ. මන් ඔයාල එක්ක කතා කරන්න යන්නේ ආපු විනාශයක් ගැන නෙමේ. එන්න තියෙන විනාශයක් ගැන.

මන් කිවුවනේ මන් පෙරේදා ගමනක් ගියා කියල. ඒ කුරුණෑගල පැත්තේ තියෙන ගල්ගමුව කියන නගරයට. මම ගියා කියල කිවුවට මම තනියම ගියපු ගමනක් නෙමේ. මගේ තව යාළුවො කට්ටියක් එක්ක උස්ගල සියබලාගමුව කියන වැව බලන්න ගියපු ගමනක්. ඉතින් ඒ ගියපු ගමනේදී අපිම අපේ ඇස් වලින් දැක්ක කන් වලින් අහපු දේවල්

තමා මන් ඔයාල එක්ක බෙදා ගන්න හදන්නේ.

මන් කලින් කියපු නම් වලට සාපේක්ෂව කුරුණෑගල කියන නම නං ඔයාලගේ කනට වැඩිය වැටෙන්නේ නැතුව ඇති මේ දවස්වල. ඒ වුනාට ඒ පැත්තේ වෙලා තියෙන විනාශයේ නං ලොකු වෙනසක් නෑ. ඇත්ත ඒ පෙත්තේ ගංවතුර නෑ. ඒ මිනිස්සුන්ට ගංවතුර නැති උනාට කුඹුරු වලට නං හොදටම ගං වතුර. අපිට වගේ ගොයම් ගස් වලට ගං වතුරෙන් බේරෙන්න කියල උස තැනකට නගින්න පුළුවන් යැ.. කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික් වාරිමාර්ග නිලධාරීන් කියන විදිහට කුඹුරු වලින් 25% ක් වත් බේරගන්න බැරි වෙයිලු. හැමෝම එකතු වෙලා වැඩි වතුර බැහැල යන්න කියල පොඩි පොඩි ඇළ වල් කපනවා. ඒත් ඉතින් දවස් 3 ක් විතර තිස්සේ ඉදන් නවත්තන්නේ නැතුව ඒක දිගට වහිද්දි මොන ඇළ කැපුවත් වතුර බහින්නේ හරිම

හෙමින්නේ. යාලුවනේ, මේ තමා මහා කන්නේ අස්වැන්න නෙලන කාලේ. මේ වැස්සේ ඔය අස්වැන්න කපන්නත් බෑ. කපල තියාගන්න, වෙලා ගන්න විදිහකුත් නෑ. ඉතින් සමහර වී ඇට වැස්සත් එක්ක හොදට ගස් වලම පැල වෙලා. සමහර ඒවා පුස් කාල. ඒ විතරක් නං මදැයි, ගොයන් ගස් පිටින්ම වී කරල් බිමට කඩන් වැටිලා.

මොකද වී කරල් පීදුනම ගොයම් ගහට බර වැඩියි දරාගෙන ඉන්න.

ඉතින් ඇයි මෙහෙම උනේ?? සාමාන්‍යයෙන් ඊසාන දිග මෝසම් වැහි ජනවාරි වෙද්දී ඉවර වෙනවා. එතකොට අස්වැන්න නෙලන කාලෙට වහින්නේ නෑ. ඒත් මේ පෙබරවාරිත් වෙලා මේ වැස්ස නැවතිලා නෑ. මේ වැස්ස ගෙනාවේ මුළු ලංකාවටම දරාගන්න බැරි තරං වතුර ගොඩක්. ඊටත් වැරදි වෙලාවක. මේකෙන් උතුරු මැද පළාතට විතරක් නෙමේ මුළු ලංකාවටමයි කන කොකා හඩන්නේ, කෑම හිඟ වෙලා.

ඒ මිනිස්සු කියනවා ඒ ගොල්ලන්ගේ මුළු ජීවිතේටම මෙහෙම වැස්සක් වැහැල නෑ කියල. හැමෝම මේකට දොස් පවරන්නේ "ලා - නිනා" ට. අපිට එහෙම දොස් පවරන්න අයිතිය තියෙනවා අපි ලංකාවේ වැසි වනාන්තර විනාශ නොකළ නං. ගඟට, ඇලට අපි කුණු නොදා හිටිය නං. ඔයාල දන්නවද සමහර වැවු වල වාන් දොරටු හිර වෙලා පොලිතින් වලින්. එකෙන් වැවු බැම්ම කැඩෙන්න අවධානමක් තියෙනවා. ඒවා කලේ "ලා - නිනා" නෙමෙයි..අපේ වැසි වනාන්තර 1900 ඉදන් අද වෙනකොට 70% ඉදන් 15% දක්වා අඩු වෙලා තියෙනවා. ඒ වනාන්තර වලින් තමයි අහසින් වැටෙන වතුර ටික රට ඇතුලේ පාලනය කලේ.

ගොඩක් අය මේවා දන්නවා. දකිනවා. ඇහෙනවා. ඒත් බලන්නේ නෑ. අහන්නේ නෑ.එහෙම ඇහුවොත් අපිට පෙනෙයි අපි ඉන්නේ මහා විනාශයක මුල කියල. අපි පරක්කු වැඩි නෑ යාලුවනේ... තාමත් කල් තියෙනවා ඒ විනාශයෙන් ගැලවෙන්න.

කරන්නට බොහෝ දේ ඇත.....මේ ඇරඹුම පමණයි.........

අපි හුදකලාවට ඔච්චර බය වෙන්නෙත් කට්ටිය එක්ක එකට ඉන්න මෙච්චර ආස ඇයි කියල මං ගොඩ වෙලාවට මගෙන්ම අහනවා. අපි හැමෝගෙම ජීවිත වලට විශේෂයෙන් ලං වුන අය ඉන්නවා. අපි හැමෝම කාගෙ හරි සමාගමයක් හොයනවා. අපිට අපේ පැවැත්මට කාගෙ හරි සහය හැම වෙලාවේම ඕනේ වෙනවා. එහෙම අවශ්‍ය නොවෙන එකම දෙයයි මේ ලෝකේ තියෙන්නේ. ඒ තමා සොබාදහම. සොබාදහමට කවදාවත් අපිව ඕනේ වෙන්නේ නෑ එයාගේ පැවැත්මට. අපි නැතුව ඩයිනසෝරයන් එක්ක ජීවත් වුන කාලයක් තිබ්බා. ඒත් හැමදාම අපිට ජීවත් වෙන්න සොබාදහම ඕනේ වුනා. සමහර වෙලාවට මට හිතෙනවා අපි මෙච්චර කට්ටිය එක්ක එකට ඉන්න කැමති අපි සොබාදහමට බය නිසාද කියලත්. අපේ කට්ටිය මොන කයිවාරුව කියෙව්වත් හිතේ ඇතුලෙම තැනකින් අපි සොබාදහමට බයයි කියල මට හිතෙනවා.

අපි දන්නවා අපි වැරදි කරනවා නං සොබාදහම් මාතාවගෙන් අපි දඩුවම් ලබනවා කියල. (අපි සොබාදහමට කියන්නේ සොබාදහම් මාතාව කියල නේ). ඒ දඩුවම් සමහර වෙලාවට තරවටු කිරීම් විතරයි. "ජීවිත හානි වලින් තොර දේපල හානි". සමහර ඒවා ඇත්තටම දරුණුයි. "මහා විශාල ස්වභාවික විපත්". ඒ හැමදේම අපි හැදෙයි කියල බලාපොරොත්තුවෙන් කරපු අනතුරු ඇඟවීම් විතරයි. ඒත් කවදාහරි අපි සමස්ත ලෝකයටම තර්ජනයක් වුනොත් අපි ඩයිනසෝරයන් වගේ අතුගෑවිල යාවි. නැත්තන් සමහර විට අර මුරණ්ඩු ළමයි කරනවා වගේ මුළු ගෙදරම විනාශ කරගෙන ඒ විනාශයේම මියදෙන්නත් පුළුවන්.

මං දන්නවා මේ කියන ගොඩාක් දේවල් අපේ වැඩිහිටි පරම්පරාවට තේරුම් කරලා දෙන්න අමාරුයි. මොකද එයාල ජීවත් වුනේ ස්වභාවික සම්පත් යහමින් තියෙන, එක්කෙනාට එක්කෙනා කපාගෙන නැගිටින්න හදන යුගයක. ඒත් අපි තරුණ පරම්පාරාව දන්නවා මේකේ තියෙන බරපතලකම ගැන. අපිට හිතන්න වෙලා තියෙනවා අපිට පස්සේ එන පරම්පරාවට අපි මොකද කරන්නේ කියල. අපි ඔවුන්ගේ ජීවිත උදුරගන්නවද, රකිනවද කියල. මන් දන්නවා කිසිම කෙනෙක් කැමති නෑ මරණයක සාක්ෂි කාරයෙක් වෙන්න කියල. අන්න ඒ නිසා අපි හැමෝම එකතු වෙලා හරි තනි තනියෙම හරි දැනට ඉතුරු වෙලා තියෙන ස්වභාවික සම්පතුත් සුන්දරත්වයත් ආරක්ෂා කරගමු.

චිත්‍රයක් අදින චිත්‍ර කාරයෙක් එයාගේ චිත්‍රය පාට පාට දාල ලස්සනට අදිනකොට, වැරදීමකින් හරි ඒ පාට එකකට එකක් මිශ්‍ර වෙලා කළු පාට පැල්ලමක් ඇති උනොත් එක්කෝ චිත්‍රය විසි කරනවා නැත්නම් කළු පැල්ලම මකල දානවා. ඒත් ඒ වර්ණ එකතු වෙලා චිත්‍රය තවත් ලස්සන කරනවා නම් ඒ ලස්සන තවත් මතු කරගන්නවා.

චිත්‍ර කාරයා ස්වාභාවදර්මයෙන් ඉපදුනු පුද්ගලයෙක්. ඉතින් ඔහුත් සොභාදහමත් අතර වෙනසක් තියෙන්න විදිහක් නෑ නේද?

සීතල ඇට ම්දුළු වලට රිංග යා නොදී.......

මම මේක ලියන්න පටන් ගන්න විධි ගොඩක් හිතුවා. ගොඩක් වෙලාවත් නාස්ති කලා. මොකද මේක මගේ පළවෙනි blog post එක. අන්තිමේදි මං තීරණය කළා කෙලින්ම කාරණාවට බහින්න. මොකද මේ සීතල ආවෙ එක පාරටනෙ. ගිය අවුරුද්දේ, ඒ කියන්නෙ මීට මාස 2කට කලින් අපි හිටියෙ ග්‍රීස්මෙන් හෙම්බත් වෙලා, ඒ අවුරුද්දේ තමයි කාලගුණ වාර්තා වල රස්නෙම මාසයට හිමි තැන දිනා ගෙන ඉන්නෙ..... එහෙම වෙලත් මේ හදිස්සියෙම අපි මේ සීතලේ වෙවුලන හැටි දැක්කම සතුටු වෙන්නත් හිතෙනව.....ඒත් මට බය හිතෙනව. අපි හිතනවට වඩා මේ සොබාදහම හරිම බලසම්පන්නයි. මං ඔයාලට ලියන්න හිතුවෙත් අපි මෙච්චර කල් සොබාදහමට කරපු දේවලුත්, ඒවයින් අපිට අනික් පැත්තට හම්බවුණ දේවලුත්, මුළු මනුෂ්‍ය සංහතිය වෙනුවෙන්ම අපිට කරන්න පුළුවන් දේවලුත් ගැන කතා කරන්න කියලා. ඉතින් මේ සීතල ගැන ගත්තොත්, ලංකාවෙ කොළඹ නගරයේ අවුරුදු 62කින් වාර්තා වුණ අඩුම උෂ්ණත්වය වාර්තා වෙනවා. සුද්දන්ගෙ රටේ අවුරුදු 26කින් වාර්තා‍ වුණ අඩුම උෂ්ණත්වය ලු. එතකොට මහ රැජිණ ගෙ රටේ සීතල නැති කරන්න ගල්ෆ් කලා‍පයේ මුහුදු රැලි වලින් අරන් එන උණුසුම මදි ලු. මේවා සීතල ගැන කියවෙන නිකම්ම නිකන් වාර්තා විතරයි. ඒත් මේ සීතල නිසා මාලුයි කුරුල්ලොයි එයාලගෙ ජීවිත වලින් වන්දි ගෙවනවා. මං දෙයියන්ගෙන් ඉල්ලනවා මට මේ කතාව මිනිස්සු සම්බන්ධයෙන් කියන්න වෙන එකක් නෑ කියලා.......